Gepubliceerd in "Dichten voor Water" van
Stichting Aquarius
(2021)
Schillen
Zoals mijn grootmoeder vroeger aardappels waste en schilde,
zo leefde zij:
Kalm, zorgvuldig,
haar blik niet verder reikend dan
tot aan de rand van de pan.
Met scherpe stem gebood zij mij de aardappels
zo dun mogelijk te schillen
- een kunst die je jong leren moest
tot je oud genoeg was het te begrijpen.
Ik ben nu oud genoeg.
Ik heb al lang genoeg geleefd om ernaar te verlangen
tot aan de rand van de pan
tevreden te kunnen zijn.
En tegelijk nog te kort om te begrijpen
waar het ophoudt
waar het heen wil
waar echte heling de plaats inneemt
van het oppervlak,
het schuim op de golven
-dat wit lijkt maar vuilgroen is voor wie langer kijkt-.
Zo zou ik de wereld in mijn hand willen leggen:
kalm en zorgvuldig
alle vuilheid van haar weg te wassen.
Haar te schillen.
Maar dun,
zó dun,
dat niets verloren gaat.
